اترنت با سرعت ۴۰۰ گیگابیت و ۱ ترابیت در ثانیه

استاندارد جدید اترنت با سرعت ۴۰۰ گیگابیت و ۱ ترابیت در ثانیه

کارت های شبکه اترنت تا چند سال پیش سرعت انتقال اطلاعات ۱۰۰ مگابیتی داشتند و این روزها اکثر کاربران از کارت شبکه های ۱ گیگابیتی استفاده می کنند. اما نتایج یک تحقیق نشان می دهد که میزان مصرف شبکه به طور متوسط هر ۱۸ ماه یک بار دو برابر می شود. بنابراین مؤسسه مهندسان برق و الکترونیک پیش بینی کرده میزان پهنای باند مورد نیاز هر ۱۰ سال حدود ۱۰۰ برابر افزایش پیدا می کند. به همین خاطر گروه مسوول استاندارد اترنت تصمیم گرفته یک استاندارد جدید برای اترنت تعریف کند.

بر این اساس، نسل بعدی شبکه اترنت دارای سرعت ۴۰۰ گیگابیتی خواهد بود و نسل بعد از آن هم سرعت ۱ترابیتی خواهد داشت. این ظرفیت اجازه می دهد که سرعت شبکه های انتقال اطلاعات تا ۲۰ سال آینده بدون مشکل به رشد خود ادامه دهد.

البته در این مسیر مشکلات مختلفی هم وجود دارد که جایگزینی بسیاری از کابل های شبکه جزو مهم ترین آنها است. اما می دانیم که نیاز برای سرعت بیشتر هر روز در حال افزایش است و به همین خاطر مشکلات بر سر راه آن نیز رفع خواهد شد.

یک گجت برای نیش پشه: تراپیک

یک گجت برای نیش پشه: تراپیک

این محصول که Therapik نام دارد، در نگاه اول شبیه گجت های ارزان قیمت و بلااستفاده ای است که در کانال های فروش تلویزیونی تبلیغ شان را می کنند. اما به نظر می رسد که واقعا با یک محصول کاربردی مواجه هستیم. اگر زیاد توسط پشه ها گزیده می شوید، احتمالا از خارش محل نیش پشه به ستوه می آیید. و اینجا است که این گجت عجیب مشکل را حل می کند.

کافی است آن را روشن کنید و چراغ آن را روی محل نیش پشه بگیرید. حدود ۱ دقیقه صبر کنید و بعد از آن متوجه می شوید که خارش نیش پشه ناپدید شده است.

البته این گجت ۱۳ دلاری فقط برای نیش پشه نیست و سازنده اش ادعا می کند که برای انواع نیش موجودات مختلف مانند مورچه، زنبور و حتی عروس دریایی موثر است.

اما Therapikچطور کار می کند؟

واقعیت این است که نیش اغلب موجودات نسبت به حرارت حساس است (منظور زهر تزریق شده است که سبب خارش و ناراحتی میشود) این گجت با کمک یک لامپ کوچک حرارت را در دمای مشخصی به محل نیش وارد می کند و در نتیجه سبب تجزیه ساختار زهر می شود و اثر آن را ختثی می کند. به همین خاطر هم خارش از بین می رود و هم التهاب محل گزش.

تبدیل کتاب ۲۰۰ صفحه ای به کد دی ان ای

تبدیل کتاب ۲۰۰ صفحه ای به کد دی ان ای 

دی ان ای با آن شکل مارپیچ اش کد ژنتیکی تمام موجودات زنده را تشکیل می دهد. اما مهندسان ژنتیک یک کتاب ۲۰۰ صفحه را تبدیل به ملکول DNA کرده اند. آنها همچنین برای اثبات کارشان دوباره کتاب را از روی دی ان ای که ساخته بودند رمزگشایی کرده و کتاب اولیه با ۵۳۴۲۶ کلمه، ۱۱ تصویر و یک اپلیکیشن جاوااسکریپت ایجاد شده است.

می توانید این را مدرن ترین کتاب زیست شناسی دنیا بنامید که برای ساختن و خواندن اش هزاران دلار هزینه شده. چیزی که می توان آن را یک کتاب «بیودیجیتال» نامید.

اما محققین دانشگاه هاروارد چگونه این کتاب را تولید کرده اند؟ در ابتدا آنها کتاب را تبدیل به یک فایل HTML نموده اند. یک زبان نشانه گذاری که برای طراحی وب به کار می رود. سپس این فایل را به مبنای دو دویی (همان 0 و 1) برده اند.

حتی اگر رشته تخصصی شما ارتباطی با علوم تجربی نداشته باشد احتمالا از کتاب های زیست شناسی مدرسه به خاطر دارید که دی ان ای حاوی ۴ باز اصلی به نام های آدنین، تیمین، گوانین و سیتوزین است. ترکیب این چهار باز در ملکول دی ان ای دستور ساخت تمام موجودات زنده را مشخص می کند. (به اینها به عنوان یک زبان نگاه کنید که از ۴ حرف تشکیل شده و از کنار هم قرار دادن این چهار حرف می توان جملات و کلمات مختلفی تولید کرد)

حالا این محققین تصمیم گرفتند با دو تا از این بازها عدد 0 و با دو تای دیگر عدد 1 را نشان دهند. در ادامه آنها شروع به ساخت رشته های طولانی از دی ان ای کردند. آنها این بازها را به هم متصل کردند و رشته های دی ان ای حاوی متن کتاب تولید شد. البته توجه کنید که نتیجه نهایی حاوی یک رشته دی ان ای نیست و قطعات زیادی را شامل میشود. اما هر قطعه نیز دارای کدی است که مشخص می کند حاوی اطلاعات کدام بخش کتاب است. (تصور کنید هر فصل کتاب در یک رشته دی ان ای جای گرفته)

در نهایت برای اثبات صحیح بودن روش اجرا، ملکول های تولید شده توسط دستگاه های ویژه خواندن توالی دی ان ای مورد بررسی قرار گرفته و نتیجه حاصله، کتاب کامل به همراه تصاویر و اپلیکیشن اش بوده است.

این یک روش نگهداری طولانی مدت و عالی اطلاعات است. هر چند فعلا بسیار گران تمام میشود و در گام های ابتدایی است. اما شاید نسبت به همه روش های ذخیره سازی اطلاعات که هم اکنون روی هارد دیسک ها و فلش مموری ها وجود دارد بهینه تر باشد. ضمنا ممکن است بتوان این دی ان ای را به یک موجود زنده تزریق کرد! حالا

تصورش را بکنید که سلول های زنده محلی برای نگهداری و تکثیر اطلاعات باشند.